Θέλω..κι όσο θέλω..τόσο φοβάμαι... κι όσο φοβάμαι...θέλω...μα... εδώ αρνήθηκα της ζωής μου στιγμές και τις διέγραψα... γιατί να κρεμαστώ σε ψεύτικες ελπίδες τώρα.... γιατί να κάνω όνειρα και πάλι και να χαθώ στην προσμονή για στιγμές που ποτέ μου δε θα ζήσω...μου αρκούν οι αυταπάτες μου...τα λάθη μου..τα πάθη μου...τα άσχημα και τα ωραία μου...τα σωστά και τα άδικα μου....μου αρκούν οι μέχρι τώρα πληγές μου....και τα ψεύτικα χαμόγελα μου...η αγάπη όλους τους βρίσκει...έτσι λέει το τραγούδι...γιατί λοιπόν να την αναζητήσω πάλι...ας με βρεί κι εκείνη μια φορά...αν θελήσει κι αντέχει ξέρει καλά που να με βρεί....μα αν είναι ψέμα ποτέ κοντά μου να μην έρθει....
Ποτέ δεν άγγιξα το σώμα εκείνο κι ας άγγιξε η καρδιά μου την καρδιά του μόνο... Μα η καρδιά μου γέμισε πληγές κι ο νους μου αναμνήσεις.... Ηρθε το κύμα και με σκέπασε κι αλμύρα έφερε τη νοσταλγία σαν πόνο πάλι... Μα η ζωή με κράτησε απ'το χέρι και μέλι έφερε από ανάσες ακριβές.... με τράβηξε μπροστά...στα κύματα μ'ανέβασε...και μου είπε δυνατά: "Μου μοιάζει ο έρωτας κι η αγάπη τόσο....ζωή είναι και τα δυό...κι εγώ ζωή που μόνο από κείνα μπορώ κι υπάρχω κι ας ματώνω..."
Μεγάλες οι προσδοκίες του έρωτα που ανθίζει με μια υπόσχεση,μ'ένα δάκρυ,μ'ένα βλέμμα...Σαν μια καρδιά κι ένα σ'αγαπώ στην άμμο χαραγμένα που το πρώτο κύμα σβήνει...Μένει όμως πάντα στην ακτή της καρδιάς η γεύση απ'το όνειρο,η στιγμή,η προσμονή και τα αποτυπώματα απ'τις μεγάλες προσδοκίες που γυρέψαμε στη θάλασσα του έρωτα...Θάλασσα ο έρωτας και κύμα η αλήθεια κι η ζωή μας...Και άμμος ο τόπος των ονείρων μας και των κρυφών μας πόθων....
ενορχηστρώνω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου..τα κάνω λέξεις και τραγούδια..προσπαθώ "να αδειάσω" την ψυχή μου..να ξετυλίξω το νήμα της ζωής μου και να υφάνω όνειρα και πάλι..αγαπώ και δίνομαι κι ας ξέρω πως θα πληγωθώ..c'est la vie...